pas*

beşiktaşta sadece ara sokakların çıktığı bir parkta uyandım

kapşonum kapalı, ellerim cebimde ama gülümsüyorum

yağmurdan çekinmeden.

ve kaçışan insanlarla dalgamı geçiyorum

siz ki bir avuç yağmurdan bile tırsan camekan bebekleri diyorum

derken ayağım takıldı, kibirim gibi tümsekte kalmış bi taşa.

başımı kaldırdığımda

bir avuç insan gördüm

ellerinde kitapları, kiminin gözlüğü, kiminin pabucu

hepsi en şık kıyafetleriyle parkta buluşan türden.

ne koşuşanlar, ne şemsiyeler, ne bakışlarım, ne de yağmur...

bu insanlar oksitlense de, kuş da sıçsa, başları dik.

yağmura, şemsiyelerinin altına saklananlara, parkta uyumayanlara,

yağmurdan bile kaçar olanlara

başlarını dikmeye devam edecekler.

dimdik güneşi bekleyecekler.

ve belki paslanacaklarını bilseler de

güneşi zaptedecekler.

sadece bu insanlar işte,

bizim başımızı önümüze eğecekler.

*gecenin sekizde birine ad olan bu kelime bir edip cansever şiirine de söz olmuştur.