bu fotografi cekerken ayn rand'dan cok metropolisi dusunmustum aslinda

ya da bana oyle geldi

*

yillar onceydi

hic tutkun yok mu peki hayatta diye sordum

makarna yapmayi severim dedi

anlamadim once, gunluk mesgalelerini degil tutku duyduklarini soruyorum dedim.

hani tutkulanirsin, ve ancak oyle gelecege baglanirsin...

yemek yaparken caz dinlerim diye ekledi

vazgectim sormaktan, nasil olsa benim tutkularim hic dinmeyecekti.

yillar onceydi

ve benim tutkularim asla tukenmeyecekti

*fotografin yazidan cok miles davis'le alakasi var*

sessiz ve sitemsiz

bir kitaba baslar gibi

kosarken yavaslar gibi

olen arkadaslar gibi

sanki bir sir saklar gibi

gokkubbe

kentsel gorusum

su sehirlerde dogup buyudukleri icin vahsi hayatta ne yapacaklarini bilemeyen, kent coplerinden baska ne yiyeceklerini bilemeyen hayvanlar gibi bagliyim ben sehirlere.

doga huzur icin iyi guzel de, ufuktaki tepeye bir ev kondurmazsan,

ya da yagmurlu bir semanin altina sokak lambasinin yansimasiyla isildayan islak asvaltta saga sola kosusturan anonim bir kalabalik koymazsan guzel gelmiyor gozume.

alelade bir reklam panosunun arkasinda isigiyla aydinlanan tozlu beton daha cazip geliyor nedense.

nereye gidersem gideyim, gittigim sehirler gercek olacak kadar cirkinse daha da evimde hissediyorum.

Ankaranin martilari gibi bir toptanci halini gurleyen sularinda iri baliklarin oynastigi berrak nehirlere tercih ediyorum.

klimalilasmayla nesli tehlikeye giren bir kalorifer bocegi gibi, vapurun cama yakin koltuklarinda bir o yaka bir bu yaka, gozu betonerme tepelere dalmis kalabaliklara karisiyorum.

ben o kalabaliklara yakisiyorum.

--kusura bakmayin cumleleri akicilikla dizemedim. zira artik kisa cumleler kuramiyorum.

ucu acik ve kararsizlikla cebellesen hislerimi soze dokerken dizdiklerime hic bir noktayi konduramiyorum.

soz elestiri

ne soylesem agzimdan her cikacak sey ona olmasa buna, buna olmasa suna yaranmak icin dizilmeyecek mi?
eger durust olmak imkansizsa kimin samimi duygularindan pay cikarabilirim ki?
derdim pay cikarmaktan oteye gecebilir mi ki? 

an educated guess

gelecege hep umutla bakacagim,
gecmisi pismanlikla anacagim,
ve maalesef bu mantikla
simdinin canina okuyacagim.

asansore bebek adimlari

bir asansor olsa
binsek
her kattan film seridi gibi gecsek
sonunda vardigimiz katta
dolmaz miyiz
hedefine ulasmis kahramanin
tatmin olmusluk duygusuyla

bir sise sarap olsa
icsek
yabancilastigimiz hallerimizden uzaklasmak istesek
sebebimiz sonumuz olsa
daha da icsek
daha da dolmaz miyiz
o cok bilindik ama sahte
olmusluk halleriyle yine

bi arkadas edinsek
paylassak
samimiyetle arasak her seferinde
yine bir zayif animizsa
gormez miyiz
yas tahta yalin ayagimizin altinda

bi adam bulsak
sevsek
misafire gibi
ne varsa oldugumuz
herseyimizi adasak
hic mi anlamayiz
adanan degil adagiz

hedefler pesinde,
sebepler pesimize,
sahip olmaya calisarak,
ya da sahip olunmayi arzulayarak...

iste bu kadar duzuz hepimiz.

olmak, var olmak, bilmek, sevmek, duymak, ermek, gitmek, basarmak, tatmin olmak, kalmak, aldanmak...
bunlarin hepsi ve gerisi teferruat.

ikilem

a sunny afternoon or a moral dilemma

hic gitmeyecegim sanmistin di mi?
ben de...

keske oz varolustan once gelseydi
o zaman cocuk kalirdim
buyudukce girdigim haller beni baskalarina donusturemezdi o zaman
ozumde hep ayni olurdum, iyi olurdum. 
cocuklar hata yapmaz ki, 
yapamaz

ya da ozunun farkinda olmayan bir yaratik olsaydim
karinca mesela

de ki siste

yaz geldi mi?

bazi ayriliklarin donusu olmaz, giden gider, borclariyla yasar kalanlar*

umdugun incelikleri, huzuruna deger vermeleri,

 hep baskasina sakladim.

sana gonlum fakir kaldi,

sonra ucuzuna zenginlik tasladim.

sana gore katil, ona kalsa kahramanim.

ama gene sonunda,

bir gece metrosunda,

bir cift yorgun goze takilirim.

artik ne katil, ne de kahramanim.

oyle zararsiz bir yabanciyim.

kapilar kapanir,

yabanci gider,

kahraman hic olmamistir,

geriye katilim ve ben kalirim.

*hayat daha kolay olurmus, daha sik okusam Mungan.

Aa

sekizyuzyillik bir kilisede
kilisenin devasa orgundan ufleyen artdeco melodilerle
metropolisi ilk defa gordum hayatimda

ironi su ki,
orgun tepesinde beni izleyen melek figurleri,
perdede babil kulesi
ve orgun rolantide ic cekisleri...

eller ve baslar,
ve sonra arada kalanlar.
ama dusunuyor insan,
hangi hukumdarin kalbi var?

biz neredeyiz?

ben ankaradayim.
raki kanimda.
kedi yanimda.
sen aklimda.
ve hevesim kursagimda.

ama uyaninca sabah gercege,
ben, ankara. raki, kedi, sen ve hevesim;
yemekten sonra odalarina dagilan,
aile fertleri gibiyiz.

yeni bir set nevresim,
yerini yadirgayan,
davetsiz misafiriz.