natürmort

ormanda yürürken ölü bir ağaç gördüm dün.

bir ağaç kökleri hala sudayken, hala toprağa bağlıyken nasıl ölür diye düşündüm.

nasıl olur da içindeki can uçar gider dalına konan kuşlar gibi...

sonra bizi düşündüm

biz de öyle değil miyiz?

ilk cemreyle ayakkabılarınızı çıkarıp çimlere basmaz mıyız ilk iş?

uyanır uyanmaz pencereyi açıp havayı koklamaz mıyız?

her ay dolunaya bakakalmaz mıyız?

yol kenarında meyve ağacı görünce kenara çekip dallarına tırmanmaz mıyız?

eğer yapmıyorsak biz de ölmüşüz anlaşılan

lastik pabuçlar ayağımızı yerden kesmiş

ellerimiz meyva toplamıyor, kumanda kullanıyor

gözümüz yıldızları değil, neon ışıkları görüyor,

burnumuz baharı değil, parfümleri kokluyor

içimizdeki can uçmuş gitmiş,

sıkıntı ve sorumluluklar geriye kalan.

ama işin kötüsü

bunları vasıf sanmamız,

medeniyetten anladığımızın bunlardan ibaret olması

toprağa, suya, havaya giderken savaşa giden askerin silah kuşanması gibi

pahalı "trekking", "jogging", "scuba-diving" kostümleriyle komikleşmemiz

konforlu, yalıtımlı evlerimizde bile yalınayak yürümememiz

işin kötüsü teknolojinin herşeye hükmedebileceği yanılgımız

ve bu yanılgıyla medeni medinelerimizde ahkam kesmemiz

tüm bunlar neden oldu biliyor musunuz,

çünkü biz çambalını ağacın kavuğundan tatmayı unuttuk

biz ağaçların ne kadar uzun yaşadığını unuttuk

dolunayı sokak lambası ışığıyla karıştırır olduk

pas*

beşiktaşta sadece ara sokakların çıktığı bir parkta uyandım

kapşonum kapalı, ellerim cebimde ama gülümsüyorum

yağmurdan çekinmeden.

ve kaçışan insanlarla dalgamı geçiyorum

siz ki bir avuç yağmurdan bile tırsan camekan bebekleri diyorum

derken ayağım takıldı, kibirim gibi tümsekte kalmış bi taşa.

başımı kaldırdığımda

bir avuç insan gördüm

ellerinde kitapları, kiminin gözlüğü, kiminin pabucu

hepsi en şık kıyafetleriyle parkta buluşan türden.

ne koşuşanlar, ne şemsiyeler, ne bakışlarım, ne de yağmur...

bu insanlar oksitlense de, kuş da sıçsa, başları dik.

yağmura, şemsiyelerinin altına saklananlara, parkta uyumayanlara,

yağmurdan bile kaçar olanlara

başlarını dikmeye devam edecekler.

dimdik güneşi bekleyecekler.

ve belki paslanacaklarını bilseler de

güneşi zaptedecekler.

sadece bu insanlar işte,

bizim başımızı önümüze eğecekler.

*gecenin sekizde birine ad olan bu kelime bir edip cansever şiirine de söz olmuştur.