günah keçisi

yalnız kalmaktan ürktüğü zamanlar, yalanlarına sarılırdı,

herkes bilir: yalan günahtır ve "günah" yumuşak yünlü, sıcacık bir kelimedir

saklanmak için sımsıkı kuşanınca, içinde kıvrıldığı post daha güvenli gelirdi dışarıdan

kendi imzasını taklit etmekten aciz elleri birbirine değdiği zamansa tereddüt sarardı bedenini,

dokunan mı yoksa dokunulan mı oldu diye.

aynaya bakan mıydı yoksa bakılan mı?

bu sorular bir yana, emin olduğu bir şey vardı:

"herkes kahraman olmak ister."

yoksa kim neden katlansın ki bunca gerçeğe?

demekten vazgeçtim çünkü şu geldi aklıma

I hurt myself today

to see if I still feel

belki benim kağıt param bi şekilde döne dolaşa

dalgalara kanıp suya düşen gölgeme gülüyorum şimdi,

bir de şükrediyorum birine,
o eylül akşamı vapurda o şarkıyı mırıldandı kulağıma diye.
zorlaşınca her şey, bana dayandı diye
güneşi yüzüme, gölgesi peşime dolandı diye